Hulskie i Wodospad Hulski - Relacja z wycieczki w Bieszczady, Polonina, Sekowiec, Beniowa Turystyka, podkarpacie, Las, Wiosna, Galeria, Dobre Widoczki

f o t o g a l e r i a

"Napisz od serca do mnie list Lecz - proszę - nie wysyłaj go nigdy W szufladzie zamknij go na klucz Niech czeka wciąż lepszych dni "

odległość:

czas przejścia:

pobierz trasę

wysokość

zobacz trasę

data:

18.V.2008

Rajskie - Studenne - Hulskie - Chmiel

18 maj 2008 (niedziela)

galeria

pokaż slajdy

FILM jest>

18 maj 2008. Pojechałem do Rajskiego na most w dawnej wsi Studenne. Jestem tutaj w tym roku trzeci raz :). Ogółem złapałem "bakcyla tworylnego" już rok temu, jesienią

Miało padać a nie padało. Nie poszedłem do Tworylnego, plany miałem różne i kosmate :D. Pochodziłem po moście, jest 4:30 i bardzo wczesny ranek, w końcu wybrałem się drogą na przeciw mostu "w górę" na mapie zaznaczono (Obłazy) to chyba kolejna wieś już nieistniejąca.(*)

Po lewej stronie "wypał" i pierwszy mój chwilowy przystanek. Potem pojechałem dalej i spotkałem łosia :) (jelenia z porożem)

Droga choć nie asfaltowa była w dobrym stanie (+-) jadąc od północnej strony Sanu jest dużo gorsza i nie chcę już tamtędy jechać...

Po drodze widziałem jelenia z porożem, dużo drewna obok drogi. Doskonale było widać Krywe, Cerkiew... gdzieś w lesie zasłoniętą liśćmi.

Pogoda dopisała, jechałem cały czas ku wodospadowi na potoku Hulski. Potem szukałem Cerkwi w Hulskim (wieś) i chyba je nie znalazłem, podobnie jak i starego młyna. Może brakło wytrwałości :) a może faktycznie są to takie ruiny których już nie widać spod pokrzyw.

Sarny maja zawsze swoją ścieżkę w lesie, one robią swoje szlaki po których można chodzić. Omijają zawsze bagienka, ciekawe tylko czy co roku ich drogi są w tych samych miejscach.

	Wodospad Hulski, na potoku Hulski, obok lub we wsie nieistniejącej: Hulskie.

	Wodospad Hulski. Bardzo śliskie kamienie

	A to trasa do Młyna w Hulskim, idę pod wsią Krywe,

	Idę cały czas szlakiem sarenek. :) jest pieknie.

mapa trasy 1 2	Galeria ze Szlaku mini mapa :)

"My nie wiemy nic my wolimy śnić..."

Drapieżńik - Bieszczady
Niedźwiedź brunatny – drapieżny ssak z rodziny niedźwiedziowatych. Osiąga od 1,5 do 3 m długości do 1,25 m wysokości i od 130-700 kg masy ciała. Sierść gęsta, barwy rudej, brunatnej, czarnej lub srebrzystej. kotowatych.
Żywi się nasionami, owocami, grzybami, dżdżownicami, ślimakami, jajami ptaków, chętnie zjada miód; z braku produktów naturalnych może wyrządzać znaczne szkody wśród bydła i zwierzyny leśnej. Na człowieka napada tylko drażniony lub zachęcony, np. przez karmienie. Na zimę przygotowuje sobie legowisko zwane gawrą i zapada w sen zimowy, z którego od czasu do czasu może się budzić. Żyje samotnie, tylko w okresie godowym w parach.
Nazwa niedźwiedź oznaczała niegdyś zwierzę odżywiające się miodem. Nazwa ta była eufemizmem starszej nazwy indoeuropejskiej. Podobne zjawisko występuję w gwarze góralskiej, gdzie jeszcze dziś starsi bacowie, a niegdyś także kłusownicy określali niedźwiedzia nazwą on (gw. uón, ó w gwarze podhalańskiej wymawia się inaczej niż u) co podkreślało pewien szacunek i strach przed tym zwierzęciem.

m i n i galeria