To natomiast Benares. Przez Anglików zwane Varanasi (Benares to już nazwa, do której Hindusi powrócili). Ma jeszcze nazwę świętą, bodajże Kasi (ale nie pamiętam dokładnie).

Wiem, że jest miastem brahminów (to święta, najwyższa kasta), sadhu - świętych mężów, którzy zdecydowali się na drogę oświecenia niezależnie od kasty, z której pochodzą, chodzą po ulicach, żyją z tego, co dadzą im ludzie. Benares to miasto, gdzie każdy z miliarda Hindusów chyba chciałby być spalony i wsypany do Gangesu. Tutaj na brzegu 24 godziny na dobę dzieją się mistyczne rzeczy. Modlitwy (czyli puje, czyt. pudże), ceremonie, ablucje. Dzieci się kąpią pomiędzy modlącymi się pielgrzymami, rodziny przychodzą zjeść thali na ghatach (zejściach do Gangesu), bramini palą czaras (marihuanę) i sprzedają swoje usługi: modlitwy, ceremonialne golenie głowy, śluby, pogrzeby itp. za kilkadzieścia czy kilkaset rupii. Kupcy sprzedają mango i inne pyszności za kilka rupii. A kilkadzieścia metrów w głąb wiją się jak siedliska węży wąziutkie uliczki Benares pełne hotelików, restauracji, sklepików, punktów masażu, kafejek internetowych z ledwie zipiącymi wentylatorami zwisającymi z sufitu i właściwie nie przynoszącymi żadnej ulgi, szkół nauki gry na tabla (hinduskie bębenki), czy na sitar (cos w rodzaju gitary). Tak wąskie, że jak spotkasz się na jednej z takich uliczek z krową, to ktoś musi ustąpić i się wycofać do najbliższego skrzyżowania i...i nie będzie to krowa, tego jestem pewna! Z Benares kojarzy mi się kilka magicznych zdarzeń. Jak siedziałam w kafejce internetowej, po ścianach biegały jaszczurki, a obok przechodziły krowy. Tak w ogóle zwierzęta różne, dziwne były wszędzie, małpy, kolorowe papugi, modliszka, szarańcza, te różne, które oglądałam wcześniej tylko na National Geographic. Pamiętam, jak siedziałam na ghacie z brahminami, którzy częstowali mnie czarasem z takich glinianych tutek, jak brahmin z niebieskimi oczami zawiązał mi na ręce różową nitkę na szczęście i odmówił puje za moje szczęście, jak lało z nieba i w ciągu kilkunastu minut woda w Benares sięgała kolan (resztki monsunu) i jak z ta wodą deszczową do Gangesu spływał cały brud miasta wymieszany z gumowymi klapkami hindusów, którzy zgubili je gdzieś w potokach spływającej wody. Pamiętam sadhu, który władał chyba 10 językami i nie był groźny, jak większość z nich. Ehhh mnóstwo pamiętam, i pamiętam......

 <<< powrót      następna strona >>>