FLORA l FAUNA - Dominującymi typami szaty roślinnej są lasy i połoniny. W strefie lasów wyróżnia się piętro pogórza (do ok. 600 m n.p.m.) oraz piętro regla dolnego (600-1250 m). Pierwsze z nich, pierwotnie reprezentowane przez las gradowy (grabowo-lipowy), występuje tylko w najniżej poło­żonych częściach omawianego obszaru. W reglu dolnym ponad 75% powierzchni zajmują buczyny

karpackie — lasy bukowe z niewielką domieszką jodły (3%) i jawora (2%). Jodła występuje liczniej w północno-wschodniej części obszaru, jawor zaś — w wyższych partiach pasma granicznego.

Na terenach dawnych wsi, np. Caryńskiego, Tarnawy, Dźwiniacza, Bukowca, rozciągają się bezleśne enklawy — dawne pola uprawne. Ich powierzchnia stale się zmniejsza w wyniku naturalnej ekspansji lasu i zalesień dokonywanych przez człowieka. Na nowo zalesionych obszarach największe areały zajmują przedplonowe lasy świerkowe (6% całej powierzchni lasów), a w dolinach potoków zarośla olszy szarej, tzw. zespół olszynki karpackiej (4%).

Najwyższe partie gór pokrywają połoniny. Górna granica lasu przebiega na Połoninie Caryńskiej na wysokości ok. 1125 m, w grupie Tarnicy i Halicza — ok. 1220 m, najwyżej zaś w masywie Wielkiej Rawki — 1260 m. Na stokach północnych i w miejscach stromych las sięga wyżej. Skraj piętra leśnego tworzą niskie, karłowate buki o poskręcanych, płożących się konarach. Na połoninach dominują zespoły ubogiej murawy i niskich krzewinek. Na stokach północnych wielkie przestrzenie zajmują borówczyska z borówką czarną, brusznicą i podbiałkiem alpejskim, natomiast stoki południowe, suchsze i cieplejsze, pokrywają zbiorowiska z dużym udziałem traw. Miejscami powyżej górnej granicy lasu zwarte zarośla tworzy olsza kosa (zielona), np. pod Bukowym Berdem, Krzemieniem i Haliczem.

W gnieździe Tarnicy notuje się najwyższą w polskich Bieszczadach liczbę gatunków roślin wysokogórskich (ok. 65) i wschodniokarpackich (ok. 30). Takie rośliny wschodniokarpackie jak chaber Kotschy’ego, wężymord górski i ciemiężyca biała mają tu najdalej na zachód wysunięte stanowiska. W dolinach Sanu i Wołosatki występują naturalne zespoły torfowisk wysokich.

Rozległe lasy są ostoją zwierzyny. Schronienie znajdują tu duże ssaki drapieżne: niedźwiedź brunatny, wilk, ryś, żbik i borsuk oraz roślinożerne: żubr, jeleń, łoś, sarna i reintrodukowany w ostatnich latach bóbr. W piętrze połonin występują wysokogórskie gatunki ptaków (np. siwerniak) i owadów (np. motyl górówka).

Przeważająca część obszaru przedstawionego na mapie leży w granicach Bieszczadzkiego Parku Narodowego. Resztę obejmują dwa parki krajobrazowe: Ciśniańsko-Wetliński i Doliny Sanu.