WOŁOSATE -Dziś mała osada u południowych podnóży Tarnicy. Wołosate lokowane było w 1557 r. jako wieś królewska. W 1565 r. obok kniazia mieszkało tu tylko dwóch kmieci. Na przełomie XVI i XVII w. wieś liczyła już 10 osiadłych łanów kmiecych. W XVII w. Wołosate było gniazdem beskidnictwa, tutejsi chłopi znani byli w okolicy z licznych rozbojów, m.in. w 1648 r. brali udział w napadzie na dwór w Boryni. Słynęli też z wykoctwa, czyli uprowadzania chłopów z wsi szlacheckich na Węgry. W połowie XVII w. wieś całkowicie się wyludniła — wszyscy mieszkańcy zbiegli, ale w pół wieku później była już ponownie zasiedlona. Po l rozbiorze Polski Wołosate przejęła administracja austriacka. W 1819 r. wieś sprzedano w ręce prywatne. Ostatnim właścicielem tutejszego majątku był dr Faiwel Adlersberg.

W okresie międzywojennym Wołosate składało się z 13 wyraźnie wyodrębnionych części. W każdej mieszkali gospodarze wywodzący się w większości z jednego rodu, o czym świadczą nazwy przysiółków: Mytniki, Korynie, Skrypiwstwo, Sikacziwstwo. Wieś liczyła około 190 domów i blisko 210 rodzin. Oprócz Bojków były tylko trzy rodziny żydowskie i jedna cygańska. Wołosate wzbudzało zainteresowanie etnografów ze względu na odrębność obyczaju i kultury ludowej. Na przykład tutejsze kobiety nosiły na głowie czerwone chustki na głowę, gdy w sąsiednich osadach noszono białe. Ziemniaki nazywano w Wołosatem harbuzami, gdy u sąsiadów były to buli.

Jesienią 1944 r. przez kilka tygodni przez Wołosate przebiegała linia frontu. Zniszczeniu uległy wówczas cerkiew i znaczna część zabudowy. Ludność została w połowie czerwca 1946 r. wysiedlona na Ukrainę, przeważnie w okolice Stryja.

Stadnina koni huculskich (możliwość jazdy konnej). Sezonowa gastronomia, parking strzeżony, schronisko turystyczne BPN (40 m.n., kontakt przez dyrekcję Parku, tel, (0-13) 461 0660).