USTRZYKI GÓRNE - Osada w sercu Bieszczadzkiego Parku Narodowego, u ujścia Terebowca i Rzeczycy do Wołosatki, Miejsce to wymieniane było w 1529 r. jako „Czerthezy ville Stupossyn", co wskazuje, że teren był wówczas użytkowany przez mieszkańców Stuposian. Pierwszą wzmiankę

O Ustrzykach jako istniejącej już wsi zawiera dokument podziału majątku po Piotrze Kmicie w 1580 r. Na początku XVII w. Ustrzyki przeszły w ręce rodziny Dwernickich, a następnie Ustrzyckich. W 1667 r. Maciej Ustrzycki wymienił je na królewską wieś Ustrzyki Dolne. Powierzenie gospodarki dzierżawcom znacznie pogorszyło sytuację materialną chłopów, co było przyczyną zbiegostwa na Węgry — w ciągu XVIII w. osada dwukrotnie wyludniła się całkowicie. Po l rozbiorze Polski Ustrzyki przejął austriacki zarząd państwowy, a w 1819 r. wieś sprzedano w ręce prywatne. Od 1912 r. do II wojny światowej tutejszy majątek był własnością dr. Feiwela Adlersberga.

Przedwojenne Ustrzyki liczyły około 130 zagród i ciągnęły się na przestrzeni blisko 5 km, dzieląc się na cztery części: Skałę (od strony Bereżek), Niżny Koniec (tu znajdowały się dwór i cerkiew), Zahutyna (wzdłuż drogi do Wołosatego) i Wyżny Koniec (przy ujściu Zakopiańca do Wołosatki). Prawie wszyscy mieszkańcy wsi zostali wysiedleni na Ukrainę latem 1946 r. Ewakuacji uniknęły cztery rodziny, które deportowano w 1947 r. na Ziemie Zachodnie.